ნინო ბაიდაური

ავტოპორტრეტი

“ძალიან ღრმა ბავშვობიდან, რაც თავი მახსოვს ასეა და რაც არ მახსოვს კიდევ მშობლების გადმოცემით. მიყვარდა ხელოვნება. ვხატავდი იმ ასაკიდან, რაც ხელში ფანქრის და ფლომასტერის დაჭერა შევძელი, მერე ფუნჯის. იმ ადრეული ბავშვობიდან ვოცნებობდი, რომ მხატვარი უნდა გავმხდარიყავი. თუმცა ოცნება ოცნებად დარჩა და შეიძლება მეც ის მინდოდა, რომ ოცნებად დარჩენილიყო. ხატვაზე არ მატარეს გარკვეული მიზეზების გამო, რასაც სხვათა შორის დღემდე ვსაყვედურობ დედაჩემს : )


პარალელურად იყო სხვა გატაცებები, ინტერესები. დავდიოდი მუსიკაზე, არც თუ წარუმატებლად და იმასაც ვაპირებდი, რომ მუსიკას გავყოლოდი. თუმცა მივხვდი, რომ პიანისტი ჩემგან არ დადგებოდა და ერთი ხელის მოსმით შევეშვი ამ საქმეს. მთლიანად მოვწყდი და ამოვაგდე ჩემი ცხოვრებიდან და ამას ახლა ხანდახან ვნანობ ხოლმე. მინდოდა რეჟისორობაც.

ნინოს ფოტოები

ერთი სიტყვით ძირითადი ხაზი ასე ვთქვათ ჩემს გონებასა თუ გულში ის იყო, რომ რასაც არ უნდა მოვდებოდი და რა ინტერესიც არ უნდა გამჩენოდა, რა პროფესიის არჩევაც არ უნდა გადამეწყვიტა (და ეს გადაწყვეტილება რამდენჯერმე შევცვალე), პარალელურად სულ ვცდილობდი, რომ რაღაცა ფორმით ხელოვნებასთან კავშირი მქონოდა. და ეს კავშირი არ ყოფილიყო, მხოლოდ მაყურებლის, მნახველის, მსმენელის და ასე შემდეგ. მეც მინდოდა, რაღაცა შემექმნა. წერაც კი გავბედე.” - ამბობს ნინო, გრაფ.გე–სთვის მიცემულ ინტერვიუში .

დღეს, შეიძლება ითქვას, რომ ნინო ბაიდაური შემდგარი ფოტოგრაფია. იღებს ყველაფერს და კიდე უფრო მეტი განუხორციელებელი იდეები აქვს, რისი გადაღებაც ძალიან უნდა. ფოტოგრაფიას ყველაზე დიდ მნიშნელობას ანიჭებს ცხოვრებაში, ამბობს რომ ზედმეტად ჩაბღაუჭებულიც კი არის."

„დადგმულ კადრებს, პორტრეტებს ხშირად არა ისტორიით, არამედ განწყობით ვიღებ. ხშირად რომელიმე აკვიატებული სიმღერის გავლენით, ან პირიქით, მერე აჯდება ხოლმე რამე სიმღერა და ხშირად მაგის მიხედვითაც ვასათაურებ.“

"ასაკი _ 80 წელი
ოჯახი 50 წლის
მასწავლებლობის სტაჟი სკოლაში _ 50 წელი

2 დღის ჩასული ვიყავი წალენჯიხის რაიონის სოფელ ობუჯში, სკოლაში თქვეს, გუგუშა მასწავლებელი 80 წლისა ხდება დღეს, მოვინახულოთო.
წავყევი. გუგუშა მასწავლებელი რამდენიმე თვეა ფეხმოტეხილი წევს.
დღეს სტუმრების ხათრით პირველად გამოვიდა ოთახიდან, სადაც ამდენი ხანი იწვა.. ოჯახის წევრების დახმარებით. თვითონ უნდოდა, მაგრამ ვერ შეძლო. პირველად მეუღლე, ჭიჭიკო მასწავლებელი მიეხმარა, მაგრამ იუკადრისა, ჭირვეულად მოიშორა და ერთმანეთს გაებუტნენ. სანამ წამოვიდოდი, ვთხოვე, ერთად გადაგიღებთ-მეთქი. ერთმანეთს ალმაცერად გახედეს. ჭიჭიკო მასწავლებელმა, გადაიღებ ჩემთან ერთად სურათს, შევრიგდეთო? გუგუშა მასწავლებელმა შესცინა და კარგიო. ეს ალბათ ჩვენი ბოლო ფოტოაო. ავიცრემლე და აპარატი ავიფარე. ისევ ისე უყვართ და ისევ ისე ჭირვეულობენ, როგორც ახალგაზრდობაში :) " - ნინო ბაიდაური.