-მიჭირს ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა, ძნელია საკუთარ თავზე საუბარი, თუმცა შევეცდები ორიოდე სიტყვით გაგცე პასუხი. ჩემთვის და ალბათ ზოგადად ადამიანის ძალიან დიდი ნაწილი პროფესიას ეხება, მისი ვინაობა ხშირად პროფესიას და მის საქმიანობას უკავშირდება, მე მხატვარი ვარ, ასე ვთქვათ პროფესიით... არ ვიცი შეიძლება თუ არა მხატვრობას პროფესია უწოდოს ადამიანმა მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს ამ შემთხვევაში. ბავშვობიდან ვხატავ, როგორც დედა მიყვება ლაპარაკი არ იცოდი ფანქარი რომ გეჭირა და სულ რაღაცას ჯღაბნიდიო, მეც იმდენი ვჯღაბნე და ვიმაიმუნე შედეგი სახეზეა... 6 წლის ვიყავი ხატვაზე რომ შემიყვანეს მშობლებმა, სამხატვრო სკოლაში, ოთხი წელი ვისწავლე, ფერწერა, ქანდაკება, შემდეგ ნიკოლაძის სამხატვრო სასწავლებელში ჩავაბარე ფერწერის ფაკულტეტზე, ორი წელი ვისწავლე, საკმაოდ დიდი გამოცდილება მივიღე.. შემდეგ ჩავაბარე სამხატვრო აკადემიაში გრაფიკის ფაკულტეტზე და დავამთავრე 2003 წელს. პარალელურად გრაფიკული დიზაინი შევისწავლე, ამავე განხრით ვმუშაობ დღესდღეობით, ეს რაც შეეხება სწავლას და განათლებას. ბევრი რამ არის ჩემს ცხოვრებაში რამაც გარკვეული როლი ითამაშა და დიდი გამოცდილება მომცა.. შვილი, მეგობრები, ადამიანები, მუსიკა რამაც ძალიან დიდი გავლენა მოახდინა ჩემზე, ჩემი საკვებია ასე ვთქვათ და როცა ვუფიქრდები ესა თუ ის შედევრი როგორ შეიქმნა, რამდენი იწვალა ავტორმა, რამდენი იფიქრა, ინანა, იტირა თუ იცინა ეს იმის სტიმულს და ძალას მაძლევს რომ მეც შევქმნა რაღაც შინაარსიანი, აზრიანი და შედეგიანი, მაგრამ ეს ყველაფერი ჯერჯერობით ოცნების დონეზეა, ბევრი მაქვს სასწავლი და გასააზრებელი.
 |
| შორენა ბეგაშვილი გეგას გალერეიდან |
- რამდენი ხანია ფოტებს იღებ?
-დაახლოებით ორი წელია რაც ფოტოგრაფიის მიმართ გამიჩნდა ინტერესი, ამან ის გამოიწვია რომ მხატვრობამ უკან გადაიწია, მაგრამ ვიმედოვნებ რომ ფოტოგრაფია არ შემიცვლის მხატვრობას, მე არ ვარ იმ დონის ფოტოგრაფი და არ მაქვს იმ მაშტაბის გამოცდილება რამდენიც მხატვრობაში და თუ დღეს კარგად ვიღებ ეს მხოლოდ და მხოლოდ მხატვრობის დამსახურებაა
-რას იღებდი თავიდან და ახლა რას იღებ ყველაზე ხშირად?
-რთულია რაღაცის შექმნა, როცა იაზრებ, კარგია, ცუდია თუ საერთოდ რა არის.. როცა ნოლიდან იწყებს ადამიანი მისთვის მარტივია ეს გზა, მოსწონს და აკმაყოფილებს ის რაც არის.. ჩემს შემთხვევაში ცოტა რთულად არის საქმე, ზედმეტად კრიტიკული ვარ ყველაფრის მიმართ, კომპოზიცია, ფერი, რაც მთავარია იდეა... თუ არ დევს აზრი და იდეა მიჭირს გადაღება, რაც ერთისმხრივ ძალიან ცუდია, მეორეს მხრივ კი მნიშვნელოვანი, დიდი გამოცდილება მაქვს მხატვრობაში და ეს რომ ვერ დავინახე ფოტოგრაფიის საწყის საფეხურებზე ამან თითქმის ბოლო მომიღო, მაგრამ ძალიან მალე ავითვისე, ისევ და ისევ გამოცდილების ხარჯზე... თავიდან ყველაფერს ვირებდი, დავდიოდი კამერით ხელში და ვაფიქსირებდი ცხოვრებას, გავიდა რაღაც პერიოდი და მივხვდი რომ ეს მე არ მაინტერესებს, მივხვდი რომ არ ვარ ქუჩის ფოტოგრაფი, ბოლო პერიოდში რაც გადავიღე ყველაფერი დადგმულია, სტუდიური ან არასტუდიური, კრეატივია ჩემი სტილი, ჟანრი კი, პორტრეტი და სიუჟეტი.
- პირველ რიგში შრომა, ჯანსაღი კრიტიკის მიღება და რათქმაუნდა ხედვა. სამწუხაროდ დღესდღეობით არის ასეთი ტენდეცია რომ ადამიანები თავს იზღვევენ არასწორი გზით, მაგალითად ერთი ამბობს მთავარია ხედვა, მეორე ამბობს მთავარია შესრულება, ჩემი აზრით ორივე მთავარია, პროფესიონალიზმი არ არის მხოლოდ ხედვა ან მხოლოდ შესრულება, ხედვა თავისთავად უნდა ქონდეს ადამიანს, იდეა უნდა გააჩნდეს და ამ იდეის შესრულების უნარი უნდა ქონდეს, ტექნიკურად ძლიერი უნდა იყოს ის, ძალიან რთულია ამ ყველაფერს მოუყარო თავი და შექმნა, თუმცა ყველაფერი მონდომება, შრომა და გააზრებაა... იდეის სრულყოფილება, ორიგინალობა და სიახლე ასევე აუცილებელია, მილიონი ფოტოგრაფი იღებს პორტრეტს, მაკროს, თუნდაც შიშველ ნატურას, ძალიან რთულია გამორჩეული იყო, თუ ადამიანს თავისი არ გააჩნია ის მორიგი ფოტოგრაფი იქნება, ასე ვთქვათ თავის ჭიას გაახარებს, სხვას ვერავის.
ვთვლი რომ ვარ პროფესიონალი მხატვარი, მაგრამ არ ვთვლი რომ ვარ პროფესიონალი ფოტოგრაფი, ამას წლები სჭირდება, უდიდესი გამოცდილება, შრომა და გააზრება... ერთი რამ მეხმარება, ხელოვნების ერთიანობა, მხატვრობა იქნება, ფოტოგრაფია თუ მუსიკა.. თუ ხედავ, იაზრებ და გინდა რაღაცის შექმნა, მაშინ შექმნი. ჩემი აზრით ყველაფერი ერთმანეთთან არის კავშირში და ვიმედოვნებ რომ ამით უფრო და უფრო მალე შევქმნი საინტერესოს.
- რათქმაუნდა მხატვრობა, ფოტოგრაფიით ორი წელია რაც დავინტერესდი, მხატვრობას ვერაფერი ვერ შემიცვლის, შეიძლება დიდი ადგილი დაიკავოს ფოტოგრაფიამ ჩემს ცხოვრებაში მაგრამ მხატვრობა ყოველთვის პირველი იქნება.
- როგორ ფიქრობ, დღეს–დღეობით საქართველოში რამდენად მომგებიანი იყო ფოტოგრაფი, ან თუნდანც მხატვარი?
-საქართველოში რთულია ხელოვანი ადამიანისვის არსებობა, მომგებიანობის პროცენტი საკმაოდ დაბალია, ან უნდა გახვიდე საქართველოს ფარგლებს გარეთ ან თუ აქ მოღვაწეობ უხეშად ვთქვათ პატრონი უნდა გყავდეს, რათქმაუნდა პროფესიონალიზმი თავს იჩენს ყველგან მაგრამ ჩვენთან ხელოვნების ინტერესი ნაკლებია საზოგადოებაში და ისეთი დაფინანსებაც არ არის როგორიც სხვა სფეროშია. მხატვარი ან ფოტოგრაფი რომელიც თავისთვის ქმნის რაღაცას, მას ამაში არავინ არაფერს არ უხდის, აქედან გამომდინარე იძულებულია სხვა სამსახური იშოვოს, ან თუნდაც თავისი პროფესიით იმუშავოს, მაგრამ თავისთვის მიუღებელი იყოს ეს სამუშაო, მე ვთვლი რომ ხელოვან ადამიანს არ უნდა ქონდეს სამსახური რომელიც ფიტავს და ძირითადად ყველა სამსახური ამას აკეთებს დღეს... ჩემს შემთხვევაშიც ასე იყო წლები, მონიტორთან გატარებული უამრავი წელი, რომ არ მესწავლა გრაფიკული დიზაინი, ხატვით იშვიათად რომ მხატვარს საარსებო შემოსავალი ქონდეს, მაშინ უნდა დაჯდეს ქუჩაში და ხატოს პორტრეტები, ან სხვა ნამუშევრები გაყიდოს რაც შემოქმედებისთვის დამანგრეველია.. ერთი სიტყვით მე არ ვარ კმაყოფილი იმით დღეს რაც ხდება ქვეყანაში ხელოვნების მხრივ და არც საზოგადოებით რომელიც აზროვნების დეფიციტს განიცდის და ხელოვნების გარეშე ცხოვრობენ, შეიძლება ზედმეტად კრიტიკული ვარ მაგრამ სამწუხაროდ ეს არის რეალობა.
მთავარი პრობლემა საზოგადოებაშია, ცხოვრების დონეში და აზროვნებაში, იყო დრო როცა მხატვრობაზე, ხელოვნებაზე იმართებოდა დისკუსიები, კამათი, ინტერესი იყო, მუშაობა უხაროდა ყველას, დღესდღეობით ის ყველა ადამიანი მორიგ სამსახურში მუშაობს და თითქმის ყველას დავიწყებული აქვს ხელოვნება ერთ დროს რომ ასე აფორიაქებდა და აცოცხლებდა, ეს ყველაფერი ცხოვრების უხარისხობის ბრალია, რომ გაიძახიან არიქა ავყვავდით.. რაში ავყვავდით მე არ ვიცი, მე ვერ ვხედავ ალბათ.. არ მინდა პოლიტიკას შევეხო, არ მაინტერესებს ეგ სფერო საერთოდ მაგრამ ხელოვნებას რაც შეეხება დავმდაბლდით, ხელოვანებიც და საზოგადოებაც. ზოგადი განათლება ნულის დონეზეა ქვეყანაში და ამაზე უნდა იფიქრონ პირველ რიგში "მეთაურებმა" და არა იმაზე სად რა შეღებონ და "გაალამაზონ"... ბევრს არაფერს არ დავამათებ, ხელოვნების სფეროში ბევრი პრობლემაა, უამრავი, დეტალურად არ ჩამოვთვლი ვიღაც არ ვაწყენინო მაგრამ მთავარ პრობლემას მაინც გავიმეორებ, ხალხის ინტერესი არ არის ხელოვნების მიმართ, ერთეულებს თუ ესმით და აფასებენ..
